Onder de warme douche adem je diep in en ben je vastbesloten dat vandaag anders zal zijn. “Vandaag blijf je kalm, laat de stress je niet beïnvloeden,” herinner je jezelf. Maar zodra je de douche uitkomt, gaat je telefoon met een dringend gesprek van een zieke medewerker. Je kunt nergens je autosleutels vinden, waardoor je in de file belandt en te laat bent voor je eerste afspraak. Tegen de late ochtend stapelen onverwachte problemen zich op op het werk—deadlines, vergaderingen, eisen uit elke richting. Je voelt de spanning in je borst en kaak, en de rust die je in de douche voelde, is verdwenen. Als je ’s avonds naar huis gaat, voel je je uitgeput en vraag je je af waarom kalm blijven soms zo onmogelijk lijkt.

Na een lange dag plof je uitgeput op de bank. Eindelijk even rust. Maar dan pingt je telefoon: een e-mail met een dringende vraag van je baas. Je maag krimpt samen. Je weet dat het kan wachten tot morgen, maar je voelt de onrust meteen opkomen. “Ik moet dit nú oplossen,” denk je. Je man vraagt voorzichtig: “Kan het echt niet wachten?” Maar je schudt je hoofd, de spanning neemt het over. Terwijl hij een ontspannen film op zet, loop jij met een zucht naar boven. In plaats van de ontspanning die je zo hard nodig hebt, zit je weer achter je laptop, moe en opgejaagd.

Je ligt midden in de nacht wakker, woelend onder de dekens. De woorden van je baas blijven door je hoofd malen. Heb je het wel goed aangepakt? Je wilt zo graag sterk overkomen, maar nu blijf je piekeren over wat je had moeten zeggen. De uren tikken voorbij terwijl je hart sneller klopt en je gedachten niet tot rust komen. Je weet dat je morgen weer scherp moet zijn, maar slapen lijkt er voorlopig niet in te zitten.

Je zit in een meeting als een collega een opmerking maakt over één van jouw teamleden. Je voelt je aangevallen en reageert nogal vinnig dat als je collega zijn zaakjes op orde had gehad, jullie niet in deze situatie terecht waren gekomen. Je collega kijkt je verbaasd aan en merkt rustig en vriendelijk op dat hij het niet onaardig bedoeld had, maar eerder als een zorgpunt om jouw teamlid te beschermen. Maar dat jullie er misschien samen nog even goed naar moeten kijken. Je voelt je ongemakkelijk en merkt dat je begint te blozen. Je hebt te snel en te emotioneel gereageerd en je schaamt je.

Je hart zakt in je schoenen terwijl je de medewerkerstevredenheidsscores leest. Ze zijn gedaald vergeleken met vorig jaar. Rationeel weet je dat de scores nog steeds goed zijn, zelfs beter dan bij veel andere teams, maar dat doet er nu even niet toe. Het enige waar je op kunt focussen is de daling. De angst om niet goed genoeg te zijn knaagt aan je. Je bent trots op je drive om te excelleren, maar nu sluipt de twijfel binnen. 'Wat heb ik verkeerd gedaan?' Je probeert je frustratie te verbergen, maar vanbinnen worstel je met onzekerheid en de druk om altijd boven verwachting te presteren.