Je zit met een glas wijn op de bank, de kinderen zijn boven, Netflix op de achtergrond. Maar terwijl de serie verder speelt, ben jij alweer bezig met morgen. Je opent je werkmail 'even snel'. En terwijl je scrolt, voel je het: je kunt niet meer 'uit'. Je staat nog steeds 'aan'. Je wil helemaal niet meer met je werk bezig zijn op je vrije avond, maar in je hoofd kan je je werk niet los laten.

Tijdens een teammeeting versprak je je, en nu blijf je die ene fout herhalen in je hoofd. Niemand lijkt er iets van te vinden, maar jij wel. Het moet beter. Je voelt die bekende knoop in je maag.

Je zit in een overleg en je weet dat jij zo aan de beurt bent. Je probeert je te concentreren, maar je gedachten glippen steeds weg. Je voelt paniek opkomen. Je kúnt dit toch gewoon? Waarom voelt het alsof je focus verdampt?

Je had je voorgenomen om het rustiger aan te doen. Maar dan krijg je dat ene verzoek van je leidinggevende. Iets in jou zegt direct: natuurlijk, dat pak ik wel op. Terwijl je weet: dit kan ik er eigenlijk niet meer bij hebben. Maar nee zeggen? Dat vind je lastig.

Je team vraagt om duidelijkheid. Je leidinggevende wil snelheid. Je kinderen willen jou. En jij? Jij wilt gewoon even vijf minuten niks. Maar dat kan niet. Dus je glimlacht. Je lost op. Je regelt. Maar je voelt vanbinnen dat je dit niet vol gaat houden. En dat maakt je bang.